As
1. Ik had wat tijd nodig, een week om te weifelen tussen Durme en Dender, Lokeren en Aalst, tussen twee Dirks. De wind heeft me niet belet mijn evenwicht in balanseer te houden, de cadans van mijn voeten aan te houden, kortom, vrijuit te dansen. Ik heb geweifeld maar nam dan toch de weg naar Egypte. 2. Als ik hij zeg om me uit te spreken, waar sta ik dan tenzij in het hemd van het gedicht. Ze had zich uitgekleed op een gordel en haar halsband na. Ze wrijft de muskus tot kruimels in haar handen en maakt het tot lijm. Daarna wrijft ze het achter mijn oren, op mijn borst, tussen mijn benen en rond mijn roede. Het duurt niet lang voor ik verstijf en de weg naar Egypte neem. 3. Niets nog gaat vanzelf, handen tussen de zijden plooien. Hoe vleselijk ook, wij kunnen ons niet beletten het beste van onszelf te geven en te nemen, de warmte van onze adem. Na Egypte zijn we door het midden oosten getrokken om dichter te komen, het nabije oost