tieftalen 2

1. Ik had wat tijd nodig, een week om te weifelen tussen Durme en Dender, Lokeren en Aalst, tussen twee Dirks. De wind heeft me niet belet mijn evenwicht in balanseer te houden, de cadans van mijn voeten aan te houden, kortom, vrijuit te dansen. Ik heb geweifeld maar nam dan toch de weg naar Egypte. 2. Als ik hij zeg om me uit te spreken, waar sta ik dan tenzij in het hemd van het gedicht. Ze had zich uitgekleed op een gordel en haar halsband na. Ze wrijft de muskus tot kruimels in haar handen en maakt het tot lijm. Daarna wrijft ze het achter mijn oren, op mijn borst, tussen mijn benen en rond mijn roede. Het duurt niet lang voor ik verstijf en de weg naar Egypte neem. 3. Niets nog gaat vanzelf, handen tussen de zijden plooien. Hoe vleselijk ook, wij kunnen ons niet beletten het beste van onszelf te geven en te nemen, de warmte van onze adem. Na Egypte zijn we door het midden oosten getrokken om dichter te komen, het nabije oost

1. Zijn het nu vingers of tenen die me voor de hand liggen? We lopen hier voorlopig op onze toppen. Ik hoop dat het met der hand goed afloopt, met der voet vast meeloopt. Zie je, daar staan we nu eenmaal op, dat als het water hier de oever overspoelt, het ons ook. 2. Ik steun op mijn handen en grom viervoetig. Wat ben ik? Eerst had ik onderaan je rug iets in tekening gebracht dwaas maar waar geslachtsdeel. Zou je me vragen te zwaaien tegen het vergeten? Voor we klaarkomen? Of erna? 3. Wie wentelt nog de wentelteef, wie wrijft haar over de wreef? Net als wie me aait over de bol over mijn ballen. Jij dus. Ik dus. Brandplekken onderhuids likken we onderhands. Wie of wat hier opkikkert, kwaakt stil, springt op. Tegen het grijs, wolken of gruis, knipperen onze ogen. 4. Kunnen wij trouwens meer weten dan de uitkomst van een omhelzing als inmiddels de inbreng een andere vorm aanneemt? Zeker, soms zijn we in vorm die waarin we ons g