tieftalen 2

1. Wat een leven, wat een strand. Ik zwem en wanneer ik uit het water stap, val ik net niet over je maar voor je. Wat een kei. Kleintje mooi je hebt me haast liggen gehad. Ik sta stil, je verstilt me en ik zie je wel. Heel wat later raap ik je op en doe je dansen – je gilt – op de golven. 2. Wat een leven, wat een strand. Ik zwem en wanneer ik uit het water stap, val ik net niet over je maar voor je. Wat een kei. Kleintje mooi je hebt me haast liggen gehad. Ik sta stil, je verstilt me en ik zie je wel. Heel wat later raap ik je op en doe je dansen – je gilt – op de golven. 3. Ik ben een appel in het diepst van de boomgaard, bij de tijd van de boomtak. Mijn boom. Ik mag dan nog een groentje, ik ben geen kweepeer. Straks bloos ik nog. Dankzij mijn boom, zolang ik bij zijn tijd blijf. 4. Een deur van een hotelkamer ben ik van jou, morgen van een ander. Ik hou je ver weg, niets nog komt nader. Ik draag mijn nummer, nu eens 512, dan weer 307. Je hoeft geen schapen te tellen, de wolf heeft z

In de geometrische droom liggen vier gekleurde cellen onder mijn blote voeten. Ik sta erop ze te overzien waar elk van de vier mij geroepen voelt erin af te dalen en ik weiger. Zou er één arabesk zijn, sier, goud, een ander vijf of zeshoekig, geelgroen, een is rond en leeg, een ander vol en zwart. Tot ik uiteindelijk afdaal, ontbloot, in jouw vlees, paars op zwart, boor en woel en met jouw kreet de droom voorgoed kon ophouden te woekeren. Beni Mellal (Marokko) – Toledo (Spanje), augustus – september 1993 (zie - en hoor - ook op de videobalk)

6. Nog voor de kering Nog voor de kering, nadat het ingewand, hangt een vlag in het hoogste want. Een boot vol kiest in breed gebaar, hoed af, ruim het sop. Scherp staat de scheepsrechter toe te zien. Ach, laat hem dan zwaaien uit, nog voor de kering inslaat en boot, man en muis vergaan een hand te veel, een hand te weinig. 6. Avant le barrage Avant le barrage, après l’intestin, voilà un drapeau pendu dans les haubans supérieurs. Le bateau bat le plein d’un geste large, chapeau ! et prend le large. L’arbitre marin de pied plein observe tout cela, sans larguer. Oh, mais laisse le donc agiter – avant le barrage et que le bateau ne se perde en naufrage – d’une main de trop, d’une main trop peu