Teruggekoppeld vooruitgaan
1. In de beginne was het woord en het eerste dat ons te beurt viel, lag zo voor de hand: land! We kwamen op adem, draaiden ons nog eenmaal om en spraken: zee! We wreven onze ogen verder uit, keken omhoog, zagen en spraken: zon! We waren nog niet recht gekrabbeld. 2. We hebben heel wat afgelegd: de weg, de vinnen, de staart. Soms loopt er nu nog iemand wat verloren rond, in rondjes meestal. We hebben soms wat opgeraapt. Bij een heuvel hielden we halt: daarboven was iemand gaan staan, onder ons opgestaan, die ons toebulderde. Vage herinnering aan de zee. 3. Ook al hadden we dan leren spreken van onze moeder, de bulderdrang legde ons het zwijgen op. Sommigen legden zich erbij neer, anderen werden erbij neergeslagen. Hier en daar durfde er een te zingen, vaagweg herinnerde hij aan de zee. Soms komt er nog eens een golf opzetten. 4. Woorden blijven golven, we schrijven ze op met een krul en een veer, een pen of een potlood. Alles, vroeg of laat gaat alles wel vooruit, een fietsverhaal. Een